Προσπαθώ να καταλάβω το εύρος των ανθρώπινων ορίων μου. Να καταλάβω εγώ για να μπορέσουν να καταλάβουν και οι άλλοι πως μέσα...
στην ύπαρξή μου κρύβεται κάτι το θεϊκά ανθρώπινη Θνητή θεά, ανθρώπινη μέσα σ’ έναν απάνθρωπο άθεο κόσμο… Τέλεια στις προσδοκίες των άλλων, ατελής στην ανθρώπινη ύπαρξή μου, ανεπαρκής μέσα στις στιγμές, λίγη μέσα στις αδυναμίες, αόρατη μέσα στους φόβους, ξένη μέσα στα γνώριμα. Αρκετή για τίποτα. Ούτε καν για τον εαυτό μου…Η ζωή μου αιωρείται σαν σφαίρα μέσα σε μια ρευστή πραγματικότητα. Ένας εαυτός που προσπαθείς να ξεπεράσεις, μια ψυχή που καλείσαι να ξεκλειδώνεις κάθε μέρα, μια ανάμνηση που θέλεις να ξεχάσεις, ένα δωμάτιο ξεχασμένο γεμάτο με προσωπικά αντικείμενα, μια ημερομηνία αναχώρησης που πλησιάζει… Το μέλλον σου στέκεται σαν σκιά πίσω από θολό τζάμι. Μια ζωή που την ακούμπησες λιγάκι επάνω σε αισθήματα που μοιάζαν στερεά. Μα ποιά αισθήματα έχουν τέτοια πυκνότητα;
Έχω δική μου μια καρδιά. Μια καρδιά που έδειξε πως ήθελε να με ακούει. Πως ήθελε να με κάνει να μιλάω για ‘μένα. Μια καρδιά που έδειξε πως μπορούσε ν’ αντέξει αυτά που νιώθω. Ν’ αντέξει να δει αυτό που είμαι. Να μ’ αγαπήσει… Αυτή η καρδιά κατάφερε την ανάνηψη της υπόστασής μου. Κι εγώ την αγάπησα.
Προσπαθώ να μιλήσω για ‘μένα μα δεν τα καταφέρνω. Ίσως τελικά, εγώ, να είμαι το μόνο θέμα για το οποίο δεν τα κατάφερα ποτέ στ’ αλήθεια. Ίσως γι αυτό να έμαθα να γράφω…
Ανοίγω το στόμα μου για να εκφράσω αυτό που νιώθω. Κι αρχίζω από την επιφάνειά του. Μα όταν το νιώθω δεν μπορώ να το εκφράσω. Δεν έχει σημασία που προσπαθώ, αφού μάλλον δεν τα καταφέρνω. Κι έτσι στο τέλος, δεν έχει σημασία αυτό που αισθάνομαι… Για κανέναν. Χάνεται ακόμα και για ‘μένα. Μεταμορφώνεται σ’ ένα τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα γεμάτο με πολλά σημαντικά κάτι…
Κι όταν αυτό το τίποτα καθρεφτίζεται στα μάτια των άλλων, μέσα μου μια φωνή ουρλιάζει… “Συγγνώμη που υπάρχω…”! Θέλω απελπισμένα να τη διώξω… Κι έτσι παίρνω φόρα και βουτώ από την επιφάνεια απότομα στο βάθος. Κάπου εκεί, χάνω την ανθρώπινη σύστασή μου. Δεν μπορούν όλοι ν’ αντέξουν την υψηλή πίεση του βυθού… Εκεί μέσα μοιάζουν όλα όνειρα κι εφιάλτες. Ένας μαύρος βυθός του μυαλού. Εκεί μέσα χτυπάει η καρδιά. Το φυσιολογικό χάνει τη σημασία του. Από το “είναι”, το “θέλω” μέχρι “αυτό που περιμένεις”.Μυαλό και καρδιά γίνονται ένα. Και φυσιολογικό μοιάζει αυτό που θέλεις να διαχειριστείς. Κι αυτό, είναι αυτό που θ’ αγαπήσεις…
Μη αποδεκτή προσωπικότητα. Κοινότοποι οι χαρακτηρισμοί της. Ίσως αυτός ο κόσμος να είναι πολυ σκληρός για ‘μένα. Ίσως, απλά, δεν έπρεπε να υπάρχω… Επιστροφή στις σκοτεινές σιωπηλές μου σκέψεις. Αυτός ήταν ένας τρόπος να υπάρχω χωρίς να υπάρχω. Κι όλοι έμοιαζαν ικανοποιημένοι μέσα από τις μη υπαρκτές υπάρξεις. Απλά και μόνο έμοιαζαν…
Κι εσύ καρδιά μου, δεν θέλω απλά να μοιάζεις… Ούτε κι εγώ να μοιάζω είδωλο του εαυτού μου. Θέλω να υπάρχω, να υπάρχεις, να υπάρχουμε. Συγγνώμη που δεν τα καταφέρνω. Σε συγχωρώ που δεν μπορείς.
Μα σαν ματώνει η ψυχή, κάνει στροφή στη σιωπή…
