ΣΙΝΕΜΑ
ΓΙΟΓΙΟ
Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 60...
(γυρίστηκε το 1965) ήταν για χρόνια απαγορευμένη λόγω μιας περίπλοκης εμπλοκής στα πνευματικά δικαιώματα του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της, του Πιέρ Ετέξ.83 χρονών, και ακμαιότατος, σήμερα ο Ετέξ επανήλθε στην δημοσιότητα μετά την ανακαίνιση των ταινιών του και τη λύση των δικαστικών προβλημάτων. Έκπληκτοι οι νεότεροι κυρίως θεατές ανακάλυψαν ένα άγνωστο κινηματογραφικό ταλέντο, ένα άνθρωπο ορχήστρα- κωμικό ηθοποιό τεράστιας γκάμας και σπουδαίο σκηνοθέτη.
Σ’ αυτήν εδώ την ταινία ο Ετέξ διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του θεάματος, από το τσίρκο και το θέατρο του δρόμου και των αυτοσχεδιασμών, μέχρι το βωβό σινεμά κι από εκεί στην κυριαρχία του ήχου, την δύναμη των εφέ και την επιτυχία της τηλεόρασης.
Ο Μαξ Λίντερ, ο Μπάστερ Κίτον, ο Φεντερίκο Φελίνι αλλά και ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ενσωματώνονται στα πλάνα του «Γιογιό» σε μια απίστευτη έκρηξη πρωτοτυπίας και φαντασίας.
Σινεμά, αληθινά, μεγάλων διαστάσεων και εξαίσιων ιδεών. Μην το χάσετε.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Για πρώτη φορά μια ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών προβάλλεται τόσο γρήγορα στην χώρα μας. Σκηνοθέτης της ο Αμερικανός Τέρενς Μάλικ («Λεπτή κόκκινη γραμμή») και πρωταγωνιστές ο Μπραντ Πιτ και η, μέχρι τώρα άγνωστη αλλά υπέροχη, Τζέσικα Τσαστέιν. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται ο Σον Πεν.
Όμως προσοχή: η ταινία είναι πυκνή, φιλοσοφική και γεμάτη θεολογικά ερωτήματα. Απαιτεί προσήλωση και καθαρό μυαλό. Αν μέχρι την μέση «δεν έχετε καταλάβει που παν τα τέσσερα» απλώς σηκωθείτε και φύγετε. Δεν είναι ντροπή. Το ίδιο έκαναν και δεκάδες δημοσιογράφοι στις Κάννες.
Αν όμως σας συνεπάρει είστε τυχεροί: θα απολαύσετε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής σας.
Ένα 11χρονο αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με θαυμασμό μέχρι που βιώνει για πρώτη φορά γύρω του την αρρώστια, τον πόνο και το θάνατο. Η αναζήτηση της αλήθειας για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του, τον οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν.
Για τον Μάλικ πάντως αυτή αλήθεια βρίσκεται μόνο στον Θεό και γι αυτόν το λόγο φτιάχνει την προσωπική κοσμογονία του πρωταγωνιστή του αρχίζοντας από τη Μεγάλη Έκρηξη, την δημιουργία της Γης και τους δεινόσαυρους και καταλήγοντας σε ένα ιδανικό παράδεισο γαλήνης.
Καλλιγράφος όπως πάντα ο σκηνοθέτης απλώνει αργά και βασανιστικά τους συμβολισμούς του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, επαναλαμβάνοντας την καθαρή του ποιητικότητα.
Υπέροχες μουσικές, βουβά βλέμματα που συμπληρώνονται από την εκτός κάδρου αφήγηση και απουσία ουσιαστικής πλοκής. Θα μπορούσε να το πει κανείς και «ποιητικό σινεμά».
Μήπως όμως η αληθινή ποίηση δεν έχει πια και τόσο ανάγκη όλη αυτή την οπτική και ηχητική καλλιγραφία;
ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΙΒΙΚΗΣ. ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ.
Επανάληψη όλων των γνωστών στερεοτύπων της σειράς, μάλλον αδύναμες οι σκηνές δράσης, και μέτριο το αποτέλεσμα του 3D. Αλλά και εντυπωσιακό περιτύλιγμα ειδικών εφέ, ανατροπών, αστείων και εξωτισμού. Όσο για τον Τζακ Σπάροου, αυτός κυριαρχεί στην οθόνη περισσότερο από κάθε άλλη, απόν τις τρεις προηγούμενες ταινίες.
Ο υποψήφιος για Όσκαρ και ειδικευμένος στα μιούζικαλ («Σικάγο», «Εννέα») σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ που αντικατέστησε τον Γκορ Βερμπίνσκι των τριών προηγούμενων ταινιών της σειράς, δεν κατάφερε να φέρει κάτι καινούριο στο διάσημο κινηματογραφικό φραντσάιζ, ενώ η απουσία της Κίρα Νάιτλι και του Ορλάντο Μπλουμ είναι αισθητή. Αντίθετα, πολύ καλή είναι η Πενέλοπε Κρουζ, η οποία μαζί με τον Τζόνι Ντεπ αναπληρώνουν το κενό και δημιουργούν ένα καινούριο, εντυπωσιακό ντουέτο.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σκοπός του Μάρσαλ ήταν να εκτελέσει κατά γράμμα την συνταγή του παραγωγού Τζέρι Μπρουκχάιμερ, ο οποίος είναι και ο πραγματικός δημιουργός των «Πειρατών». Δεν υπάρχει, γι αυτόν, «σκηνοθετικό όραμα» και άλλα τέτοια «καλλιτεχνικά παράξενα», αφού οι «Πειρατές» ήταν πάντα μια καλοκουρδισμένη μηχανή απλής και ανώδυνης νεανικής διασκέδασης και, κυρίως, ένας πακτωλός δισεκατομμυρίων δολαρίων.
ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ
Αυτό το παράξενο 3D ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς είναι τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- ένας ύμνος στο έργο της μεγαλύτερης χορογράφου του 20ου αιώνα, της Γερμανίδας Πίνα Μπάους.
Φίλος και συμπατριώτης της, ο Βέντερς σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια ταινία για/ ή με την Μπαους, ο ξαφνικός της θάνατος όμως, τον Ιούνιο του 2009, ακύρωσε τα πάντα. Ή μάλλον τα έβαλε σε μια άλλη βάση, αφού ο σκηνοθέτης των «Φτερών του Έρωτα» αναζήτησε την βοήθεια της 3D τεχνολογίας και ξαναζωντάνεψε την θρυλική χορογράφο μέσα από το έργο της.
Πήρε δηλαδή τις τέσσερις πιο διάσημες χορογραφίες της, («Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Καφέ Μίλερ», «Kontakhof», «Vollmont/ Full Moon») και τις ξαναδούλεψε με την υποστήριξη των συντελεστών του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όσοι δεν είχατε την τύχη να δείτε ζωντανά κάποιες από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους (έχουν παρουσιαστεί και στο Ηρώδειο) μην χάσετε την ταινία του Βέντερς. Θα σας παρασύρει.
ΘΕΑΤΡΟ
ΜΕΔΟΥΣΑ: ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΣΧΕΔΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΑΓΙΑ
Σκηνική σύνθεση σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν: Άννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Δημήτρης Νασιούλας, Αργύρης Ξάφης, Μαρία Σκουλά, Θάνος Τοκάκης. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής. Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Το τολμηρό και πολύπλευρο θεατρικό έργο του Θωμά Μοσχόπουλου θα μπορούσε να ιδωθεί ως αλληγορία για το «εθνικό μας ναυάγιο»- όπως γράφτηκε ήδη- ο ίδιος ο δημιουργός του πάντως το συνδέει με την φιλοσοφική σκέψη (για την ακρίβεια τον Σοπενχάουερ) και βασίζεται σε ένα από τους σημαντικότερους πίνακες όλων των εποχών που βρίσκεται στο Λούβρο, στην αίθουσα των ρομαντικών.
Πρόκειται για την «Σχεδία της Μέδουσας», ένα πίνακα τεραστίων διαστάσεων (5 μ. Χ 7μ.) ο οποίος κατά κάποιο τρόπο συνομιλεί με την «Σφαγή της Χίου» του Ντελακρουά που βρίσκεται εκεί κοντά.
Βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα και οι μεγάλες ρομαντικές ιδέες πυρπολούν τα ευρωπαϊκά σαλόνι. Λόρδοι, κόμιτες και βαρονέτοι καταφθάνουν στην Ελλάδα για να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης, ενώ οι πιο φανατικοί ρομαντικοί καλλιτέχνες απορρίπτουν τον κλασικισμό και βάζουν τους ήρωές τους να συγκρούονται με το εχθρικό περιβάλλον και να ονειρεύονται το ανέφικτο.
Κάθε τραγωδία που συμβαίνει γύρω τους είναι και μια αφορμή για ένα στρατευμένο έργο που δημιουργεί τεράστια εντύπωση- κι όλοι γνωρίζουμε καλά την σημασία που έπαιξε στον ελληνικό αγώνα η «Σφαγή της Χίου».
Επιχειρώντας μια αυθαίρετη χρονική αναγωγή θα λέγαμε ότι ο Ντεκλακρουά και ο Ζερικό έκαναν τότε ότι κάνει σήμερα ο Μάικλ Μουρ με τα ντοκιμαντέρ του: ενημέρωναν το κοινό για κάτι που του το έκρυβαν οι εξουσίες και το αφύπνιζαν για να δράσει.
Το καλοκαίρι του 1816 λοιπόν, η φρεγάτα «Μέδουσα», η οποία είχε αποπλεύσει από τη Γαλλία με προορισμό την Σενεγάλη, βυθίστηκε. Οι σωσίβιες λέμβοι όμως χωρούσαν μόνο τους ανώτερους τη τάξη επιβάτες, ενώ οι υπόλοιποι στοιβάχτηκαν σε μια σχεδία η οποία επρόκειτο να ρυμουλκηθεί από τις λέμβους ως τη στεριά.
Γρήγορα όμως συνειδητοποίησαν ότι η ρυμούλκησή της ήταν αδύνατη και έτσι οι 152 επιβάτες της αφέθηκαν στο έλεος των κυμάτων. Όταν, δυο βδομάδες αργότερα, έφτασε βοήθεια για να τους περισυλλέξει, μόνο δεκαπέντε από αυτούς είχαν μείνει ζωντανοί. Οι δυνάμεις της φύσης, αλλά και οι κακουχίες, η τρέλα, η αλληλοεξόντωση και ο κανιβαλισμός, είχαν αφανίσει τους υπόλοιπους.
Στη Γαλλία, μετά το τραγικό αυτό γεγονός, ξέσπασε ένα μεγάλο σκάνδαλο και ο νεαρός ζωγράφος Τεοντόρ Ζερικώ, άρχισε να ζωγραφίζει ένα πίνακα με θέμα το ναυάγιο.
Όμως και ο τρόπος της κατασκευής του πίνακα απέκτησε την δική του σκανδαλώδη μυθολογία, επειδή ο Ζερικώ όχι μόνο χρησιμοποίησε ως μοντέλα για την σύνθεση του πραγματικούς επιζήσαντες και προσωπικούς του φίλους, όπως ο Ευγένιος Ντελακρουά, αλλά ακόμα και πραγματικούς νεκρούς, μεταφέροντας στο ατελιέ του πτώματα και ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη από το γειτονικό νεκροτομείο και από εκτελεστικά ικριώματα.
Ο πίνακάς του έχει μείνει στην ιστορία της δυτικής ζωγραφικής ως ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του ρομαντισμού.
Η παράσταση «ΜΕΔΟΥΣΑ: ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΣΧΕΔΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΑΓΙΑ» αποτελείται από τρία αυτόνομα και διαφορετικού ύφους μέρη που φέρουν τους τίτλους Ταξίδι, Πάθος και Ανθρώπινη Σονάτα. Κάθε μέρος της παράστασης διαρκεί περίπου 45 λεπτά και οι θεατές το παρακολουθούν από διαφορετικό σημείο του χώρου. Ο θεατής μπορεί να επιλέξει με ποια σειρά θα παρακολουθήσει τα μέρη αυτά, έτσι ώστε, ανάλογα με τη σύνδεση που θα ακολουθήσει, να συνθέσει τη δική του αφηγηματική και νοηματική ανέλιξη της ιστορίας.
Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς, Ιστορία του κόσμου σε 10 και 1/2 κεφάλαια, μτφ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, Ψυχογιός, Αθήνα 1992.
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 Ιουνίου. ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ – ΠΕΙΡΑΙΩΣ 269 (ΧΩΡΟΣ Δ’). Ώρα έναρξης 19:30 και είσοδος θεατών ανά μία ώρα. Συνολική διάρκεια παράστασης περίπου 3 ώρες
ΜΟΥΣΙΚΗ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ένα πρόγραμμα δυόμιση ωρών υπόσχεται να παρουσιάσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με δέκα μουσικούς και αφετηρία τα τραγούδια από τον καινούριο του δίσκο «Ο Ελάχιστος Εαυτός». Στο πρόγραμμα βέβαια θα υπάρχουν και τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του καθώς και αγαπημένα κομμάτια της δημοτικής και λαϊκής παράδοσης, πιστός ότι η τέχνη δεν είναι απλή διασκέδαση αλλά βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση.
ΤΕΤΑΡΤΗ 15 Ιουνίου. ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ, ΣΠΕΙΡΑ ΣΠΕΙΡΑ
Τη λαϊκή μουσικοχορευτική δράση «Αριστοφάνους 11» θα παρουσιάσει ο Κραουνάκης από 15 έως 25 Ιουνίου, εγκαινιάζοντας το Αίθριο του «Ελληνικού Κόσμου» ως χώρο παραστάσεων.
Είκοσι ένα εξαιρετικοί νέοι άνεργοι καλλιτέχνες τραγουδούν, πειράζονται, θυμώνουν, αγριεύουν, ουρλιάζουν και προσεύχονται, ραπάρουν, σοκάρουν και ροκάρουν με χορικά και τραγούδια από τις έντεκα αριστοφανικές κωμωδίες.
Η παράσταση έχει μουσικό χαρακτήρα. Μαζί με τα όργανα, η μουσική θα παράγεται από τα σώματα και τα λαρύγγια, όλα στην αρχέτυπη μορφή τους, με έντονο το διονυσιακό στοιχείο. Τα λυρικά μέρη και ο ήχος είναι σύγχρονος, του 21ου αιώνα, βασίζονται όμως στους αρχαίους μουσικούς δρόμους, στην πηγή του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού αλλά και στη βυζαντινή μελωδία.
ΤΕΤΑΡΤΗ 15 Ιουνίου. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (Πειραιώς 254, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, τηλ.: 212.2540000)
