Τον περασμένο Μάιο “αφαιρέθηκε” από το βάθρο της, η 500κιλη,
προτομή του Κολοκοτρώνη από το Ζεφύρι. Πρώτη, μήνες νωρίτερα, έκλεψαν
και έλιωσαν αυτήν του Ελευθέριου Βενιζέλου. Απειλείται τώρα, στην ίδια
περιοχή, και η ορειχάλκινη προτομή του Γρηγόρη Λαμπράκη. Οι κάτοικοι
ζητούν με επιμονή, την «προστασία» της πλατείας.
Δύσκολοι
καιροί και για τα αγάλματα.
Πάνε χρόνια πίσω από ένα
μακρινό ταξίδι στο Πακιστάν. Ακόμη και οι τραβηγμένες φωτογραφίες σε
φίλμ, είναι κάπου ξεθωριασμένες.
Στην πόλη του Δοξιάδη, ο ένας από
τους αρχιτέκτονες, στο Ισλάμαμπαντ, ένιωθα την σημασία του ρήματος «περπατάω».
Ατέλειωτα χιλιόμετρα ποδαρόδρομος για ζητήματα που για τα δικά μας
μέτρα φαίνονται, τουλάχιστον, αδιάφορα. Βρέθηκα στα παλάτια της Μπεναζίρ
Μπούτο, όταν στο δρόμο οι άνθρωποι έφτιαχναν και με λάσπη το ζυμάρι του
ψωμιού.
Συναντώ παρόμοιες φυσιογνωμίες, πρόσωπα, με εκείνη την
εποχή.
Μόνο που τώρα είμαι στην πατρίδα
μου, μα για εκείνους το περπάτημα είναι το ίδιο. Για αυτούς τους
συνανθρώπους μας (κυρίως λαθρομετανάστες) η διαδρομή Κολωνάκι,
Βοτανικός, είναι κάτι σαν παιγνίδι – μόνο που δίνει και μεροκάματο.
Αθόρυβα
το άχρηστο, το τελειωμένο, μεταμορφώνεται και ξαναζεί. Είναι
το πρώτο δυναμικό επάγγελμα της τωρινής μας κρίσης. Μαζεύουν σίδερα,
χαρτί, μα και οτιδήποτε μπορεί να κάνει δεύτερη ζωή.
Οι Καρτονέρος
είναι άνθρωποι που τους πρωτοακούσαμε στην Κεντρική Αμερική, ζούν
σε Φαβέλες (τσίγκινα παπαπήγματα), και μαζεύουν χαρτί από τους κάδους
απορριμάτων.
Τους βλέπαμε σε διάφορα ντοκιμαντέρ και κάναμε το
σταυρό μας.
Τώρα, στον τόπο μας, «απαλλοτριώνουν» ένα καροτσάκι
super market. Τοποθετούν διάφορα εξαρτήματα για να ανακατεύουν τα
σκουπίδια μας και πάντα με κάποιο ταίρι, για να κουμαντάρει το καρότσι,
παίρνουν τους δρόμους ψάχνοντας στην δυσοσμία των απορριμάτων το ζωντανό
κύτταρο.
Ο τωρινός πρόεδρος του σωματείου
ρακοσυλλεκτών, κος Σπύρος Μανδαλιός, ξεκαθαρίζει με ιδιαίτερο
τρόπο τα νέα δεδομένα του επαγγέλματος:
- ..είναι πια
αμέτρητοι, ξένοι ή Έλληνες δεν έχει σημασία. Σε ένα πολύ βρώμικο, μα
τίμιο μεροκάματο. Ανακύκλωση σε πρώτο στάδιο, στον κάδο. Φυσικά, κανείς
δεν περνά το κατώφλι του σωματείο, μα μπορείς να τους το χρεώσεις; Στο
σίδερο (σκράπ) παίρνουν 15 με 20 λεπτά, τα μισά πάει το χαρτί. Μόνο τα
τυχερά, όπως ο χαλκός, που πάει 3,5 ευρώ το κιλό, ή το αλουμίνιο που
δίνει 30 λεπτά ανεβάζει ικανοποιητικά το μεροκάματο. Φτάνουν στα 15 ευρώ
την μέρα με σχετικά τίμιο..(λέμε τώρα).. ζύγισμα…
Ο
Σπύρος έχει σπουδάσει κινηματογράφο στα νιάτα του, έχει βρεθεί και στην
Αμερική για δουλειές, δύσκολα παραμυθιάζεται από γυαλάκια που βρίσκει
στα σκουπίδια.
Στο πεζοδρόμιο τριγυρνούν δύο ομάδες «ξεκαθαριστών»,
οι εποχούμενοι με τα τρίκυκλα, οι Αλβανόγυφτοι, πιο σκληροί,
εκπαιδευμένοι στο επάγγελμα, προλαβαίνουν τους λαθρομετανάστες που,
κυρίως, είναι από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές και κυκλοφορούν με τα
καροτσάκια. Έχει και καβγάδες το μεροκάματο. Για αυτό και το μάζεμα
γίνεται, κυρίως, ημέρα για να αποφεύγονται τα νυχτερινά μαχαιρώματα.
Στα τελευταία συναντάς και Έλληνες
που η ανέχεια από την μια και η εφευρετικότητα από την άλλη, τους
έβγαλαν σε αυτό το «κλαρί».
Είναι μεγάλη η ανάγκη μας
να αδειάσουμε από το περιττό, από το άχρηστο.
Η πόλη
βρίσκει μόνη της τον τρόπο να ισορροπήσει. Να καθαρίσει και να
μετασχηματίσει εκείνο που μπορεί για να ανασάνει.
Οι
μόνοι που ενοχλούνται με την καταγραφή (κάμερα) είναι οι μαντράδες,
αυτοί που παραλαμβάνουν το εμπόρευμα. Όλη η περιοχή στο Ρέντη, στον
Ελαιώνα, είναι σαν Φαρ Ουέστ. Αλίμονο, ξεχασμένες, άνυδρες γειτονιές.
Τι
προσπαθούμε να πετάξουμε; Τι θα μετασχηματίσουμε;
Με
τα ανθρώπινα σκουπίδια ποιός θα σταθεί να μας ξεβρωμίσει;
Στην
επιστροφή σκέφτομαι πόσο πλούσια δουλειά κάνω. Για πόσο ακόμη; Έμαθα
λίγα από τα μικρά μυστικά ενός «βρωμερού» επαγγέλματος.
Αν
χρειαστεί, σίγουρα δεν θα ντραπώ.
