Μετρά 15 χρόνια ζωής παρέα με έναν «εφιάλτη», εκείνον του φαγητού. Η 29χρονη σήμερα κυρία Στέλα Λέτσιου έχει ζήσει σχεδόν τη μισή ζωή της με την ασθένεια της νευρικής ανορεξίας.Η νεαρή γυναίκα, ένα από τα εκατοντάδες «θύματα» της νόσου στη χώρα μας, κατέθεσε τη συγκλονιστική μαρτυρία της στις 191 σελίδες του βιβλίου της «Anorexia Nervosa» το οποίο παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα.
«Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι 29 ετών και τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα …» μας συστήνεται η συγγραφέας.
«Η συγγραφή του βιβλίου μου "Anorexia Nervosa" υπήρξε μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία για εμένα. Το ίδιο και η παρουσίασή του» λέει στο protothema.gr η κυρία Λέτσιου. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη δεν έχει βρει τη δύναμη να διαβάσει όλο το βιβλίο (της). Και τούτο διότι όπως εξηγεί : « οι στιγμές που περιγράφω με στενοχωρούν, με πονούν. Το ολοκλήρωσα σε δέκα ημέρες, αλλά θα χρειαστούν χρόνια για να το διαβάσω…». Η ανάγνωση στην παρουσίαση ήταν λυτρωτική, όσο λυτρωτική ήταν και η απόφασή της να εκδώσει το βιβλίο. «Στην Ελλάδα τέτοια θέματα, βιωματικά, αποτελούν ταμπού. Φοβήθηκα και τον αντίκτυπο, την προσωπική μου έκθεση, αλλά υπερίσχυσε η ανάγκη να βοηθήσω μέσα από τη δική μου μαρτυρία ανθρώπους που υποφέρουν από την ίδια ασθένεια. Γνωρίζω τον πόνο και δεν θέλω να τον νιώσει κανείς» λέει.
Πώς άρχισε η προσωπική της περιπέτεια
Το άκομψο σχόλιο μιας φίλης της για τα κιλά της 14χρονης Στέλας πυροδότησε την ασθένεια. «Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία της ασθένειας. Ένα σχόλιο, ένα βλέμμα, μια στενόχωρη κατάσταση, μια αποτυχία, ο,τιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει την κατάσταση» λέει πλέον, έχοντας αποδεχτεί την ασθένεια αλλά και τη θεραπεία της. Γεγονός που δεν ήταν καθόλου εύκολο καθώς «συνειδητοποίησα τι ακριβώς μου συμβαίνει πριν από τέσσερα χρόνια. Το παραδέχτηκα δειλά και με φόβο, αλλά ξεκίνησα να το πολεμάω αμέσως». Κι αυτό ήταν η σωτηρία της. Οι γιατροί (παθολόγος, διατροφολόγος, ψυχίατρος) έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της.
«Η συνολικά άσχημη εικόνα που είχα για τον εαυτό μου με οδήγησε στη νευρική ανορεξία» παραδέχεται. Αυτή η στρεβλή εικόνα την οδήγησε σε αγώνα δρόμου για να αποκτήσει μόρφωση, «περιεχόμενο» όπως έλεγε. Το βιογραφικό της αδιάψευστος μάρτυρας της προσπάθειας που κατέβαλλε: απόφοιτος του Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων -στην πολιτική επιστήμη από το Institut d’Études Politiques de Strasbourg και στην κοινωνική και ιστορική ανθρωπολογία από το Πανεπιστημίο Αιγαίου. Είναι διδάκτωρ οικονομικών και πολιτικών σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και μιλά εννέα ξένες γλώσσες (αγγλική, γαλλική, ιταλική, ρωσική, ρουμανική, βουλγαρική, γερμανική, ισπανική και γεωργιανή).
Στην αγάπη της για το διάβασμα αλλά και την αγάπη της οικογένειάς της αποδίδει ό,τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα. «Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Χωρίς αυτά θα δυσκολευόμουν πολύ να τα καταφέρω» λέει. Εξάλλου, αντιλήφθηκε σύντομα ότι στη μάχη με αυτήν την ασθένεια η πολιτεία ήταν απούσα: «υπάρχει διάθεση από τους αρμόδιους να οργανωθεί ένα σχέδιο πρόληψης και θεραπείας της νευρικής ανορεξίας, ωστόσο η έλλειψη χρημάτων δεν βοηθάει ιδιαίτερα». Η δική της προσωπική συμβουλή ως ασθενής με νευρική ανορεξία προς όσες κοπέλες αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα είναι λακωνική: «κάθε ασθενής θα πρέπει να βρει τη δύναμη να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του και να το αντιμετωπίσει. Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Κι αξίζει να προσπαθείς κάθε στιγμή για να κερδίσεις τη ζωή σου. Αυτό κάνω εγώ».
Η καθημερινότητα στο υπουργείο Υγείας
Τους τελευταίους μήνες η κυρία Λέτσιου δίνει τη μάχη της και από το… υπουργείο Υγείας. Ως ειδική σύμβουλος του υφυπουργού κ. Μάρκου Μπόλαρη, η κυρία Λέτσιου αξιοποιεί στο έπακρο τις σπουδές της στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες, παλεύοντας παράλληλα να σπάσει τα δεσμά της νευρικής ανορεξίας. Έπειτα από τέσσερα χρόνια συνεχούς πολέμου με την ασθένεια, η 29χρονη κατάφερε να κερδίσει τουλάχιστον τη «μάχη του καθρέφτη».
«Τα σημάδια της ασθένειας δεν είναι πλέον εμφανή. Έχω καταφέρει να πάρω βάρος και να είμαι πάλι υγιής. Συνεχίζω να παλεύω καθώς μου απομένει να πάρω ελάχιστα κιλά ακόμη» λέει. Η καθημερινότητά της ορίζεται ακόμη από τη θεραπεία της. «Ξυπνάω κάθε μέρα στις 04.00 το πρωί για να κάνω την απαραίτητη γυμναστική μου. Αν δεν κάνω γυμναστική δεν καταφέρνω να φάω. Αν παραλείψω έστω και μία μέρα τη γυμναστική το σώμα μου πονάει πολύ» εξηγεί την αναγκαιότητα της άσκησης στη ζωή της. Γύρω στις 9 το πρωί βρίσκεται στο γραφείο της, στον 1ο όροφο του υπουργείου Υγείας.
Από τον περασμένο Ιούλιο που προσελήφθη ως ειδική σύμβουλος του κ. Μπόλαρη η καθημερινότητά της επιβαρύνθηκε πολύ, αλλά η πολύωρη εργασία λειτούργησε και θεραπευτικά. «Όλους αυτούς τους μήνες μόνο βελτίωση είδα στην υγεία μου. Περνάω σχεδόν όλη τη μέρα μου στο υπουργείο. Εκεί τρώω, κάτι που επίσης αποτελεί μεγάλη νίκη κατά της ασθένειας. Το βράδυ επιστρέφω σπίτι μου, μαγειρεύω, ξεκουράζομαι. Και ονειρεύομαι πως θα είναι η ζωή μου όταν απαλλαγώ από τα δεσμά της νευρικής ανορεξίας…»
«Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι 29 ετών και τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα …» μας συστήνεται η συγγραφέας.
«Η συγγραφή του βιβλίου μου "Anorexia Nervosa" υπήρξε μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία για εμένα. Το ίδιο και η παρουσίασή του» λέει στο protothema.gr η κυρία Λέτσιου. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη δεν έχει βρει τη δύναμη να διαβάσει όλο το βιβλίο (της). Και τούτο διότι όπως εξηγεί : « οι στιγμές που περιγράφω με στενοχωρούν, με πονούν. Το ολοκλήρωσα σε δέκα ημέρες, αλλά θα χρειαστούν χρόνια για να το διαβάσω…». Η ανάγνωση στην παρουσίαση ήταν λυτρωτική, όσο λυτρωτική ήταν και η απόφασή της να εκδώσει το βιβλίο. «Στην Ελλάδα τέτοια θέματα, βιωματικά, αποτελούν ταμπού. Φοβήθηκα και τον αντίκτυπο, την προσωπική μου έκθεση, αλλά υπερίσχυσε η ανάγκη να βοηθήσω μέσα από τη δική μου μαρτυρία ανθρώπους που υποφέρουν από την ίδια ασθένεια. Γνωρίζω τον πόνο και δεν θέλω να τον νιώσει κανείς» λέει.
Πώς άρχισε η προσωπική της περιπέτεια
Το άκομψο σχόλιο μιας φίλης της για τα κιλά της 14χρονης Στέλας πυροδότησε την ασθένεια. «Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία της ασθένειας. Ένα σχόλιο, ένα βλέμμα, μια στενόχωρη κατάσταση, μια αποτυχία, ο,τιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει την κατάσταση» λέει πλέον, έχοντας αποδεχτεί την ασθένεια αλλά και τη θεραπεία της. Γεγονός που δεν ήταν καθόλου εύκολο καθώς «συνειδητοποίησα τι ακριβώς μου συμβαίνει πριν από τέσσερα χρόνια. Το παραδέχτηκα δειλά και με φόβο, αλλά ξεκίνησα να το πολεμάω αμέσως». Κι αυτό ήταν η σωτηρία της. Οι γιατροί (παθολόγος, διατροφολόγος, ψυχίατρος) έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της.
«Η συνολικά άσχημη εικόνα που είχα για τον εαυτό μου με οδήγησε στη νευρική ανορεξία» παραδέχεται. Αυτή η στρεβλή εικόνα την οδήγησε σε αγώνα δρόμου για να αποκτήσει μόρφωση, «περιεχόμενο» όπως έλεγε. Το βιογραφικό της αδιάψευστος μάρτυρας της προσπάθειας που κατέβαλλε: απόφοιτος του Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων -στην πολιτική επιστήμη από το Institut d’Études Politiques de Strasbourg και στην κοινωνική και ιστορική ανθρωπολογία από το Πανεπιστημίο Αιγαίου. Είναι διδάκτωρ οικονομικών και πολιτικών σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και μιλά εννέα ξένες γλώσσες (αγγλική, γαλλική, ιταλική, ρωσική, ρουμανική, βουλγαρική, γερμανική, ισπανική και γεωργιανή).
Στην αγάπη της για το διάβασμα αλλά και την αγάπη της οικογένειάς της αποδίδει ό,τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα. «Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Χωρίς αυτά θα δυσκολευόμουν πολύ να τα καταφέρω» λέει. Εξάλλου, αντιλήφθηκε σύντομα ότι στη μάχη με αυτήν την ασθένεια η πολιτεία ήταν απούσα: «υπάρχει διάθεση από τους αρμόδιους να οργανωθεί ένα σχέδιο πρόληψης και θεραπείας της νευρικής ανορεξίας, ωστόσο η έλλειψη χρημάτων δεν βοηθάει ιδιαίτερα». Η δική της προσωπική συμβουλή ως ασθενής με νευρική ανορεξία προς όσες κοπέλες αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα είναι λακωνική: «κάθε ασθενής θα πρέπει να βρει τη δύναμη να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του και να το αντιμετωπίσει. Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Κι αξίζει να προσπαθείς κάθε στιγμή για να κερδίσεις τη ζωή σου. Αυτό κάνω εγώ».
Η καθημερινότητα στο υπουργείο Υγείας
Τους τελευταίους μήνες η κυρία Λέτσιου δίνει τη μάχη της και από το… υπουργείο Υγείας. Ως ειδική σύμβουλος του υφυπουργού κ. Μάρκου Μπόλαρη, η κυρία Λέτσιου αξιοποιεί στο έπακρο τις σπουδές της στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες, παλεύοντας παράλληλα να σπάσει τα δεσμά της νευρικής ανορεξίας. Έπειτα από τέσσερα χρόνια συνεχούς πολέμου με την ασθένεια, η 29χρονη κατάφερε να κερδίσει τουλάχιστον τη «μάχη του καθρέφτη».
«Τα σημάδια της ασθένειας δεν είναι πλέον εμφανή. Έχω καταφέρει να πάρω βάρος και να είμαι πάλι υγιής. Συνεχίζω να παλεύω καθώς μου απομένει να πάρω ελάχιστα κιλά ακόμη» λέει. Η καθημερινότητά της ορίζεται ακόμη από τη θεραπεία της. «Ξυπνάω κάθε μέρα στις 04.00 το πρωί για να κάνω την απαραίτητη γυμναστική μου. Αν δεν κάνω γυμναστική δεν καταφέρνω να φάω. Αν παραλείψω έστω και μία μέρα τη γυμναστική το σώμα μου πονάει πολύ» εξηγεί την αναγκαιότητα της άσκησης στη ζωή της. Γύρω στις 9 το πρωί βρίσκεται στο γραφείο της, στον 1ο όροφο του υπουργείου Υγείας.
Από τον περασμένο Ιούλιο που προσελήφθη ως ειδική σύμβουλος του κ. Μπόλαρη η καθημερινότητά της επιβαρύνθηκε πολύ, αλλά η πολύωρη εργασία λειτούργησε και θεραπευτικά. «Όλους αυτούς τους μήνες μόνο βελτίωση είδα στην υγεία μου. Περνάω σχεδόν όλη τη μέρα μου στο υπουργείο. Εκεί τρώω, κάτι που επίσης αποτελεί μεγάλη νίκη κατά της ασθένειας. Το βράδυ επιστρέφω σπίτι μου, μαγειρεύω, ξεκουράζομαι. Και ονειρεύομαι πως θα είναι η ζωή μου όταν απαλλαγώ από τα δεσμά της νευρικής ανορεξίας…»
