Θα μου πείτε,εδώ
καράβια χάνονται,
εγώ το χαβά μου
με τη γλώσσα.Ίσως
έχετε δίκιο αλλά
οι εκλογές εκτός
από ακυβερνησία,
άφησαν πίσω τους
κι έναν αχό από
λέξεις που έσταζαν...
(και εξακολουθούν να στάζουν) βία. Ναι, καταλαβαίνω οι καιροί είναι άγριοι και καταλυτικές οι διακυβεύσεις. Δεν μπορείς με πράα ρητορική να μιλήσεις για το δύσκολο σήμερα και το άγνωστο αύριο.
καράβια χάνονται,
εγώ το χαβά μου
με τη γλώσσα.Ίσως
έχετε δίκιο αλλά
οι εκλογές εκτός
από ακυβερνησία,
άφησαν πίσω τους
κι έναν αχό από
λέξεις που έσταζαν...
(και εξακολουθούν να στάζουν) βία. Ναι, καταλαβαίνω οι καιροί είναι άγριοι και καταλυτικές οι διακυβεύσεις. Δεν μπορείς με πράα ρητορική να μιλήσεις για το δύσκολο σήμερα και το άγνωστο αύριο.
Όμως, το θέμα δεν είναι μόνον «τι» λες, αλλά και «πώς» το λες. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ακούσαμε «κηρύγματα και ρητορείες» από «δεξιούς» και «αριστερούς» ψάλτες. Κοινός τόπος σε όλον αυτόν τον επικοινωνιακό πολτό, ανεξαρτήτως του «συντηρητικού» ή «προοδευτικού» περιεχομένου οι οξείς τόνοι, η επιθετικότητα, μια αύρα μίσους και εξαφάνισης της διαφορετικής άποψης, το απειλητικό λέγειν.
Πολιτικοί αρχηγοί και υποψήφιοι, προσπαθώντας να κάνουν διακριτό το λόγο τους από εκείνον των αντιπάλων τους, επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι λένε κάτι διαφορετικό, επέλεξαν φράσεις που ήταν σαν βόμβες διασποράς αγωνίας, φόβου, τυφλής οργής, ανασφάλειας. Είτε είχαν αριστερό πρόσημο είτε δεξιό. Για να διαφημίσουν την «αλήθεια» τους, δημιουργούσαν, μιλώντας, μικρούς καιάδες όπου πετούσαν μέσα τις θέσεις των άλλων. Αν εξαιρέσουμε την γνωστή και εξαιρετέα κομμουνιστο-λαλιά και την άγνωστη στους περισσότερους και απορριπτέα χρυσαυγιτο-λαλιά, όλοι οι υπόλοιποι πάλευαν να πουν ηχηρά τσιτάτα για τη χώρα, τους πολίτες, την οικονομία, την Ευρώπη, το χθες και το σήμερα, ελάχιστα για το αύριο. Ένα βουητό που άφηνε ως ίζημα μια μισερή σύγχυση: ποιοι είναι οι «καταστροφείς», οι «επικίνδυνοι» οι «προδότες»; Ποια είναι η αληθινή «απειλή», τι σημαίνει «χάος» όταν το λέει ένα «δεξιός» και τί εννοεί όταν το λέει ένας «αριστερός». Τα είπαν, δεν τα εξήγησαν. Και έμειναν μόνες τους οι λέξεις να αιωρούνται στον αέρα σαν φειγ βολάν μετά από προεκλογική συγκέντρωση, κουρασμένες, άδειες, απογοητευμένες που δεν έγιναν «πρόκες» όπως τις ήθελε ο ποιητής για «να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Πολιτικοί αρχηγοί και υποψήφιοι, προσπαθώντας να κάνουν διακριτό το λόγο τους από εκείνον των αντιπάλων τους, επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι λένε κάτι διαφορετικό, επέλεξαν φράσεις που ήταν σαν βόμβες διασποράς αγωνίας, φόβου, τυφλής οργής, ανασφάλειας. Είτε είχαν αριστερό πρόσημο είτε δεξιό. Για να διαφημίσουν την «αλήθεια» τους, δημιουργούσαν, μιλώντας, μικρούς καιάδες όπου πετούσαν μέσα τις θέσεις των άλλων. Αν εξαιρέσουμε την γνωστή και εξαιρετέα κομμουνιστο-λαλιά και την άγνωστη στους περισσότερους και απορριπτέα χρυσαυγιτο-λαλιά, όλοι οι υπόλοιποι πάλευαν να πουν ηχηρά τσιτάτα για τη χώρα, τους πολίτες, την οικονομία, την Ευρώπη, το χθες και το σήμερα, ελάχιστα για το αύριο. Ένα βουητό που άφηνε ως ίζημα μια μισερή σύγχυση: ποιοι είναι οι «καταστροφείς», οι «επικίνδυνοι» οι «προδότες»; Ποια είναι η αληθινή «απειλή», τι σημαίνει «χάος» όταν το λέει ένα «δεξιός» και τί εννοεί όταν το λέει ένας «αριστερός». Τα είπαν, δεν τα εξήγησαν. Και έμειναν μόνες τους οι λέξεις να αιωρούνται στον αέρα σαν φειγ βολάν μετά από προεκλογική συγκέντρωση, κουρασμένες, άδειες, απογοητευμένες που δεν έγιναν «πρόκες» όπως τις ήθελε ο ποιητής για «να μην τις παίρνει ο άνεμος».
